Anmeldelse af Cathrine Holst: Hva er feminisme ---------- her

Fett verkar meir ujamt enn sitt svenske førebilete Bang, då siktar eg til dei litt ulne overgangane mellom kritikken som viser seg gjennom det ein kunne kalle «estetiske» nivå, og dei meir «politiske» nivåa. Eg trur dette speglar ei polarisering internt i feminismedebatten som nettopp Fett med tida kan vere med på å jamne ut. Der den politiske fløya i Noreg ufråvikeleg har definert det «politiske» som ein motsetnad til det «estetiske» (eller det estetisk reflekterande, teori og akademia), er det kanskje ein sjanse for at ein no kan tenke gjennom desse motsetningane på nytt. At ein i framtida i staden kan bruke teori, populærkulturelle uttrykk og politisk aktivisme på ein meir dynamisk kritisk måte i staden for å bruke kreftene på å utdefinere dei ulike strategiane feminismene nyttar seg av i dag.

Christensen anmelder første nummer af Fett, KK oktober 2004

Eit lite idyllisk avsnitt midt i voldsutgytingane, er for meg tilnærmingsvis det sterkaste feministiske statementet i boka. I ei roleg scene på eit hotellrom, finn Nadine Manu naken, fascinert i gang med å teikne striper og prikkar på det fine golvteppet med blodet som dryp frå kjønnet hennar. Nadine betraktar henne kjærleg, og leikar sjølv med ein pistol, opplever korleis stålet går i eitt med armen. Midt i oppløysingsprosessen, opplever dei to samansmelting med det som ellers er fråstøytande, det vi vil kalle det ekle, det ikkje-menneskelege: blodet, stålet.

Christensen anmelder Baise-moi af Virginie Despentes, KK maj 2004

Visby --------------- seriously idyllic shit

Men det er då ein slags system i galskapen. I alle fall slik eg ser
det. I alle fall om ein har vakse opp med den franske feminismen si insistering på at det finst ei kvinneleg form for skrift. Den er kjenneteikna av at ein med utgangspunkt i dei sidene ved den kvinnelege kroppen som er ugripelege og formlause, som sekret og utflod, kan skapa eit språk som er eit anna enn det omgrepsleg tydelege og klåre. Og då blir det plutseleg som om opningsordet «fødselståka» blir ein kode for å lesa denne skildringa av eit nordleg Noreg med ulker og maneter som eit kvinneleg tekstområde. Den stadige nemninga av oldemora blir del av den same tenkinga si insistering på å interessera seg for å gå inn i relasjonar med formødrer i staden for, på mannleg vis, å individualisera seg
gjennom å utføra fadermord.

Hadle Oftedal Andersen om Morten Wintervolds digtsamling, KK.